Umudum, uyan…
Uyan ve mavilikler kuşan. Şarkılarına sarıl Nehri’nin. Uzat kollarını yurdumun en nazlı yüreğine. Toprağımı okşa.
Çocuklarımı öp.
Özgürlük kokusunu al içine.
Barışı sev.
Bak, kar yağmış Şemdinli’nin üstüne. Boydan boya uzanmış bembeyaz gelinlik Zağros’un tenhasına. Avuçlarını usulca üflüyor Zağros’un çocukları.
Zağros’un çocukları!..
Kışın en nazlı sabahında, güneşsiz ve ışıksızdırlar. Ama dirençli, ama sevdalı, ama inançlı…
Onlar ki kardelenler kucaklayacaklar bahara. Ipıslak bir öpücük konduracaklar Zağros’un en parlak yıldızının alnına.
Onlar ki dağların en yürekli ırmağına giydirecekler devrim ruhunu.
Onlar ki arşı arşınlayan birer ilkyaz çocuklarıdır.
Ey sevdalar kuşanmış dağlarımın esmer yürekli kızı, Şemdinli’nin ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar Zağroslar’ın uzayıp giden ufuğu? Ya nereye konar bu karda boranda gözleri ışıltılı kuşlar? Nereye uçar düşleri berfin kokan sabah rüzgarları?
Umudum, uyan…
Uyan ve şarkı söyle Zağroslar’ın çocuklarına. Ellerini tut Şapatan fırtınasının. Selamını Helane’nin en fırtınalı ırmağından alan geceye uzan. Işık ol karanlığa. Işıklı ol. Yürü en hırçın dalgalı denizlere doğru. Fırtınalı ol, fırtına ol, fırtınayı sev! Sev ki üşümesin Zağroslar’ın çocukları.
Üşümesin Zağros çocukları!
Yüzüm önüme akıyor, damla damla soluyorum. Solarken en güzel renkten en güzel çiçeği koparıyorum Şemdinli’nin yüreğinden.
Ey Sinyar bakışlım, Berméş yüreklim, Şemdinli’nin ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar Zağros çocuklarının gülücükleri?
Şemdinli, ah Şemdinli! Yüzyıllardır masmavidir dağların. Şiirlerin yağmur kokar, çocuk masumluğundadır ilkyazın. Ama yüzyıllardır yalnızsın. Kardeş halklar yüzyıllardır senden uzak.
Yaşadın her şeye inat!
Herkese inat!
Ne mutlu ki sana, çocukların hep esmer yürekli kaldılar. Ne mutlu ki esmer yürekli çocuklarına, sen sahipsiz ölülerin kefeni oldun. Gökyüzü oldun.
Bundandır dağlarının gülüşü. Bundandır çocuklarının cesur oluşu. Bundandır barışa olan hasretin. Bundandır özgürlüğe susamış dudakların. Bundandır kavga sensin, sen de kavga!
Bundandır gökyüzünün göğsünde yatıyorsun ve yeryüzünü aydınlatıyorsun.
Umudum uyan…
Uyan ve uzaklara sür düşlerini. Atıl, bağır, çağır, çağla ve coş. Aç kollarını Zağros çocuklarına. Berrak ırmaklara doğru, en yüksek dağlara doğru, özgürlüğün mavisine doğru, umudun yeşiline doğru sür ıslığını. En derin okyanuslara doğru, henüz keşfedilmemiş en nazlı ülkeye doğru…
Aç kollarını. Sarıl fırtınada savrulan yağmur damlalarına, göğüslerini ört Botan’ın. Ama sus(ma)!
Söyle bana ey Julya güzelliğindeki Ağustos perisi, Şemdinli’nin ardı nereye çıkar?
Şemdinli’nin ardı nereye çıkar?
Umudum, uyan…
Güneşe çevir yüzünü. Aydınlat toprağın narin yüreğini. Dar mekanlar ve beton yığınlarından kurtarıp bedenini, koş özgürlük kokan sabah fırtınasına. Yeni umutlara, hep umutlara…Koş.
Kucakla Zağros çocuklarını.
Ey rüzgarın nazlı gülüşü, Misal kokan yayla çiçeği, Şemdinli’nin ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar mavi sevdalı Zağros çocuklarının umutları?
Biliyorum ve bilmelisin ki;
Şemdinli’nin ardı umuda çıkar?
yuregine saglik zagrosun cocugu, zagrosun cocuklari seni sewiyor we sewecekler..bunalri gercekten bu kadar guzel bir sekilde dile getirmek icin yasamak gerekir we cok iyi yasadigin we anladigin belli keske butun zagrosun cocuklari sizn kadar zagrosu anlayabilselerdi....